نوشته های یک پسر قمی

بسم الله الرحمن الرحیم 

پرسش از کم بودن تعداد زنان در مقایسه با مردان ، میان یاوران حضرت ، حرف صحیح وپسندیده ای نیست ؛ چرا که یاوری ، نه فقط به معنای جنگیدن و سلاح برکشیدن است ؛ بلکه یار و یاور واقعی ، کسی است که با همۀ وجود ، در خدمت امام و اهداف او باشد و آنچه را که حضرت از او می خواهد ، انجام دهد. در زمان غیبت و انتظار ، به وظیفۀ یک منتظر واقعی آگاه باشد و آنچه را در این مدّت بایسته است ، انجام دهد و در زمان ظهور ، گوش به فرمان و مطیع دستورهای او باشد و امر او را امتثال کند. مگر فاطمه زهرا و زینب کبری سلام الله علیهما از یاوران پیامبر و امام زمان خود نبودند؛ در حالی که جنگ ظاهری با اسلحه نیز  نداشتند؟هرکس به تاریخ بنگرد، به خوبی به نقش بارز و بی بدیل آنان در یاری رهبر خود پی می برد . یاری رهبر در رساندن پیام او و مکتبش ، بسیار ارزشمند است و اصولاً حرکت فرهنگی ، پایه و اساس است ؛ چرا که اگر یاری امام در بُعد فرهنگی و تبیین معارف دین نباشد و مردم از اهداف و برنامه های امام آگاه نباشند ، طبعاً ، برای کمک به گسترش فرهنگ و مکتب او ، سلاح به دست نمی گیرند. زنان ، در این عرصه مهم، به خوبی می توانند ایفای نقش کنند و یاری امام خود را در حدّ اعلاء ، اعلام و آشکار کنند .

همچنین در مواردی که یاری کردن مربوط به حالت جنگ و قیام و جهاد باشد ، طبیعی است که مردان باید حضور فعّال تر داشته باشند؛ چرا که خداوند با توجّه به ویژگی های جسمی و روحی زنان و مردان، وظایف و تکالیف را قرار می دهد و ویژگی ها و مشکلات جنگ، به گونه ای است که نه با جسم زن سازگاری دارد و نه با روح او همخوانی دارد؛ لذا وظیفۀ جهاد، از دوش آنان برداشته شد،مگر در زمان ضرورت.¹